ruhumun derinliklerinde yaralanmış bir çocuğun gülümsemesi var, gülümsemeyi yeni öğrenmişcesine, içten ve şaşkın gülümsüyor. kafası o kadar karışık ki ne güldüğünün farkında ne de neye güldüğünün.
ruhunu rahat bırakamamış bir adamım ben, kırk seneye yakın bir hapishanede tuttum ruhumu, cendereye çektim, mengeneyle sıktım, izin vermedim, kendi ruhumun huzur bulmasına, sorumluluklarım var, ruhuma karşı ağır vebal içerisindeyim.
tercihlerimi yaparken sesine kulak vermediğim zavallı ruhum, peşine takılıp gittiğim halisünasyonların farkına varmam için çok kere duvarlara çarpmam gerekti, ne sağlam kafam varmış ki bir çok kere yara aldıktan sonra uyandım ve sen çoktan örselenmiştin, üzerin çoktan "karla kaplanmış"tı. şimdi elimde kürek son bir gayretle kurtarmaya çalışıyorum ama ........
bir kitabı neresine kadar okumak lazım, ya da şöyle sormalıyım, bir kitabı sonuna kadar okumak şart mı? istediğin her hangi bir yerinde okumayı bırakacak kadar özgür müyüz? tam "orası" nda bırakıp başka bir kitaba geçebilir miyiz? Nietzsche Ağladığında yı okurken breuer in hayatını geri kazandığı yerde, tam o noktada bıraksaydım kitabı belki bu kadar sorgulamayacaktım, ya da ruhum bu kadar huzursuz olmayacaktı, ben de tam o noktadayım, hayatımı yavaş yavaş geri kazanmanın başladığı, ruhumun karlar altından kurtulduğu tam o noktada, bir el karın altından uzanır, rengi pembe ve sıcaktır, anlarsın halen hayat var, tam o noktadayım, kitabı tam o noktada bıraktım aslında.
ben bana dayatılanı yaşadığımı gördüğüm, onunla yüzleştiğim ve ruhumu kurtardığım o altın noktada dururken, o noktanın çok uzağında, televizyon reklamlarında ve rock yıldızlarının hayatlarında kendilerini arayan, kendi hayatlarının komplesi hastalık haline gelmiş insanları hayretler içinde seyrediyorum, neyin peşinden gittiğini bilmeden öyle hızlı koşuyorlar ki, gün gelip durduklarında anlaşılmaz bir boşluğun içinde kalacaklar.
oysa hayat çok ta karmaşık değil, çok ince detayların üzerine örülmüş bir tahta köprü hayat, biraz ağır ve güçlü adımlarla geçmezsen düştüğün yer korkunç kabuslarla dolu.
her şeyi salmış insanlara gıpta etmiyorum da değil, ben de isterdim o kadar vurdum duymaz olabilmeyi ama elimde değil, kendimi sorgulamadığım, aramadığım bir gün bile olmadı, yapamadım, ben o kadar rahat olamadım işte, 40 senelik bir arayış uzun oldu belki ama değdi bence, "zafere giden yolda çekilen çile kutsaldır", o kutsal çileyi dirhem dirhem tam kırk sene çektim, şimdi ruhum huzuru buldu, "ideallerini gerçekleştiremiyorsan, gerçeklerini idealleştir" , mutlu ve huzurlu olmanın tek cümlelik formülü buydu aslında, gerçeklerim idealim şimdi ve mutluyum. bu yolda kılavuz olup yoluma ışık tutan Hz.Mevlana, nietzsche, Fazıl Say, dostoyevski, Ahmet Şerif izgören, Vedat Türkali, Cemal Süreya, Nazım Hikmet, Yılmaz Odabaş'a bundan sonraki hayatımı borçluyum.
bu hayattan zevk alma sebeplerim, çocuklarım, kedim ve sevgilim eşim, Mavişim'e ve illaha ki Mavişim'e, her yoldan çıktığımda kolumdan tutup yeniden beni yola sokan, kendi hayatını hiçe sayıp dim dik yanımda duran dev kadın, benim ülkem sensin,
ruhum sizinle
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
yorumunu alayım