Volki'nin seyir defteri

hatalarım,

            Yıllardır içindeyim bu düzenin, yıllardır yaşıyorum Bİ ŞEKİLDE. Bazen mutluyum bazen mutsuz, bazen bitti diyorum, umudum kırılıyor. Genelde mutsuzum, artık tükendiğimi hissediyorum. Kesin olan bir şey varsa yaşamayı istediğim hayat bu değil, ben bu değilim, hayatım daha başka bir yerde daha başka şekilde yaşanmalıydı. Babam hayatımın her noktasında baskın bir karakter olarak vardı, hep o yön verdi hayatıma, ben bana dayatılan hayatı yaşadım.

           

            Çok kızgınım insanlara, çok fedakarlık yaptım, her ihtiyacı olduğunda insanların yanlarındaydım hem de tam zamanında. Ben ne kadar insan olmaya çalıştıysam o kadar hayvanla tanıştım. Ama yılmadım, bozulmadım, her tokat yediğimde diğer yanağımı döndüm. Bu yaştan sonra da değişir mi bilmiyorum.

            Neden böyle? Neden dayatma bir hayatın içinde okyanusu hiç görmeden yaşıyorum? Bu sorulara cevabı ben de arıyorum senin gibi, aslında kolay olan bir cevabı var. Babam! Babam yüzünden başıma gelen her şey, o yaptı, o dayattı bu hayatı bana, bırakmadı kararlarımı kendim vereyim. Sonuçlarına ben katlanıyorsam neden o karar veriyor, neden bırakmıyor ki açılıp gideyim.

           

            Tamam işte suçlu bulundu, bulundu mu? Bu cevap tatmin etmedi beni, bu kadar kolay olamaz. Peki ben, peki kişiliğim, tamam her şeyin, herkesin etkisi var ama ben izin vermedim mi bunlara.

            Zaman geçtikçe bir şey olmaya başlıyor, insan refleksi denen şey kayboluyor, refleks yani durum karşısında tepki verebilme yeteneği. Çok sevdiğin biri ölüyor ağlayamıyorsun, çok sevineceğin bir şey oluyor sevinemiyorsun, ağlaman bile seni inandırmıyor, ağlarken aslında ağlamanın tadını yaşayamadığını hissediyorsun. İnsan olmanın gereği birçok duygu var doğru zamanda doğru yerde doğru duyguyu yaşamak. O kadar sıkıştırılmış ki kişiliğim artık doru zamanda doğru tepkileri vermekten uzaklaştım. Refleksimi kaybettim artık hayata karşı.

            Bu aşamaya gelene kadar neler yaşadığımı düşünüyorum, çok saçma sapan bir gençlik yaşadım, çok kucakta gezdim, alkolik oldum, dört üniversite kazanıp yarım bıraktım, çok kez ölümden döndüm. Bilerek ölmek istedim, son anda yine kendim döndüm. Hiç birini babam yap demedi bana, çoğunda yalnızdım, nerede olduğumu bilmiyordu bile. İşte bu yaşantı götürdü kişiliğimi, o kadar çok ilişki yaşamak sonunda kimseyi sevememe yol açtı, sevemiyorum artık, aşık olamıyorum. Yaşadığım hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Gerçek ağlamayı, gülmeyi, kızmayı, zevk almayı unuttum çoktan.

            Sen izin vermeden olmuyor bunlar, sen kendini üzmezsen kimse üzemiyor. Bütün bunları yaparken çok uyanıktım, çok zekiydim babam dahil herkesi kandırıyordum, kandırdığımın kendim olduğumu anladığımda çok geçti. Ben yıpranmıştım, kimsenin haberi yoktu. Sen kaç tane volkan olduğunu biliyor musun, kaç kişilik taşıyorumdur sence? Beni tanıdığını sanıyorsan aldanıyorsun, inan ben bile bilmiyorum artık.

            Karşıma doğru insanlar çıktı, bana değer veren düşünen, benim için çırpınan birçok insan oldu. Ama ne acıdır şimdi farkına varıyorum o insanların. O zaman bilemedim değerlerini çünkü o hayatı yaşamamı istemediler ve yok ettim onları. Keşke şimdi hiç değilse biri yanımda olsa.

          Sana söyleyebileceğim, ayırt etmeyi öğren, o insanları bil ve onlara değer ver. Yol gösteren iyidir, zul gösteren kötü. Dürüst ol, kimseyi kandırma ki kendini kandırmayasın. Sadık ol sevdiklerine, sana yakışan şekilde yaşa. Güçlü olmaya çalış, hayat hiç de kolay değil bunu kabul edersen işin kolaylaşır. Gerçekçi ol. İdeallerin için yaşa, ama unutma ideallerini gerçekleştiremiyorsan gerçeklerini idealleştir.