yalnızlık kaderimmiş

 

toplum beni anlamadı,

çoğu marjinal sanatçının kendini kendi içinde kaybettikten sonra ki açıklamasıdır, hiçe gitmiş koca bir hayat, suçu toplum isimli gariban kitleye yıkıp, ağırlıktan,kirden, kurtularak paklanır. toplum beni anlamadı, anlamak istemedi,sevmediler işte ne yapabilirdim ki?

işte kendimi aynen o marjinal sanatçılar gibi hissediyorum. ( pazartesi iş yerinde yazı yazılmazmış bunu öğrendim, yazının üst kısmı ile burası arasında 8 saat var ve felaket şevkim kaçtı ), diyeceğim şuydu işte, toplum beni bir türlü anlamadı, bunda toplumun suçu yok ama, "lan lavuk sen kimsin de toplum moplum diye konuşuyon" diyen mağara insanı sen çık anam blogdan, lazım değilsin. benim çevremde, iletişim halinde olduğum insanlar da bana göre toplum ve beni anlamadılar işte, anlaşılmamak ve yalnızlık kaderimmiş. 

ben bir takım ilkeler falan diye tutturup, ilkeli olacam ya bana ne deyince, oldu peki, sana iyi günler dedi insanlar ve arkalarını döner dönmez acı acı güldüler, "manyak herhalde, yazık çok da gençmiş" dediklerini de hepimiz biliyoruz kandırmayalım kendimizi. o kadar a sosyal olmuşum ki yazdığım bloğu bile okuyan yok, önceleri ne gam diyordum ama zaman zaman "neden?" der de olmadım değil hani. okumayın ne yapalım, siz dostoyevski de okumuyorsunuz ama bakalım onun umurunda mı? ya da şöyle sormak lazım, bu benden ne eksiltir, veya dostoyevskiden? kimin kaybıdır bu?

yine hiç bişey anlamadınız de mi? ya da ben anlatamadım yine. o halde buradan ayrılalım, biz ayrı dünyaların insanlarıyız. 

sabah işe geldiğimde öyle bi kederlendim işte, düşündüm "arkadaşım" diyebileceğim hiç kimse yok, tekrar fark ettim, yazmaya başladım, iş öyle bir yoğunlaştı 8 saat tekrar yazamadım, geri yazmaya başladığımda da yalnızlığın ve anlaşılamamış olmanın içime yerleşmiş ağırlığı kalkmış, yerini "çok ta umurumda a.q." bilinipte bilinmezlikten gelme yalanına bırakmıştı.

sonuç olarak dostum olacak meziyette kimse olmadığından ben yalnızım ama bundan sıkıldım, beni anlayabilecek nitelikte de çevremde kimse olmadığından absürdüm ama bu toplumun hatası değil, tek umudum  blog okurları, umarım birileri anlarda bu yalnızlık kaderim olmaktan kurtulur.

ya da boşverin, siz beni anlamayın, ben de neden beni anlamadığınızı, anlaşıpta ne yapacağız ki?