ACILAR

Neden yaratıldığımı sorgulamaya başlayalı yaklaşık 1 sene oldu, çıkamadım bu işin içinden. Bu zamana kadar hiç sorgulamadım kendimi, hiç aklıma gelmedi, yaşıyordum işte dünyaya gelmiş ve yaşıyordum öylesine.

Ne zaman canım her geçen gün daha çok yanmaya başladı, ne zaman  içimdeki boşluğun doldurulamaz boyutlara ulaştığını hissettim işte o zaman sorgulamaya başladım. Hayatı sorgular oldum, bir amacı olmalıydı dünyaya gelişimin, varoluşumun bir nedeni vardır, vardır ama ne? Şimdi bulmaya çalıştığım budur, neden varım? Nedir bunca zaman tek başına meydan okumalarımın nedeni? Gücüm yeter mi tek başıma düzeltmeye bu düzeni?

Canım yanıyor, tükenmek üzere olduğumu hissediyorum ve canım yanıyor. Verdiğim savaş bu kadar yakmamıştı canımı ama şimdi cayır cayır yandığımı hissediyorum.

Hep gücümün tükenmez olduğunu düşünmüştüm, bitmez bir enerjiyle sevmiştim yaşamayı. Bitiyorum artık, sonuna geliyorum, yetmez artık ne ömrüm ne de gücüm. Hayattan alacaklı olmak bile dindirmiyor artık sancılarımı.

Belki dayanacak bir duvar bulsam kendime, bir soluk alabilsem derinden toparlanır, hadi yeniden yüreğim derim. Ya da her buldum sandığımda o duvarı, kapılar duvar olmasa yüzüme, aldatılmasam saf çocuklar gibi, kırılmasam, kırılmamayı öğrensem, bi cesaret yüreklenirim yeniden. Ama olmaz biliyorum, bu düzen benim düzenim değil, ben bu dünyaya ait bile değilim. Beklide yokum, bütün bunlar hayal dünyasının küçük aptal oyunları. Ya da yok olmalıyım, oluşumun bir nedenini bulamadım çünkü.

İnsan hiç sevilmeyince kendine hayal sevgililer yaratıp onlara tapmaya başlıyor, ya da sadece ben böyleyim. Güvenmek istiyor, sevilmenin tadını merak ediyor ve her seferinde daha yüksek duvarlardan çakılıyorsan baş aşağı çürüyorsun, bitiyorsun yavaş yavaş.

Ve ben bittim, kabul ediyorum yenildim. Bu dünya güçlü olanların dünyası ve benim kadar zayıf bir insanın bu dünyada yeri yok. Gördüğüm manzara hiç hoşuma gitmiyor, insanlar kendilerine köpek muamelesi yapanların peşinden koşarken, onların değeri olurken, benim gibi salt sevgiyle donatıp aşklarını, çıkarsız, hep vererek sevenler çöp gibi üstüne basılıp atılıyor.

Kendimi ezilmiş hissediyorum, çok yalnızım, kimsesiz hissediyorum, kimsenin umurunda değilim. Neden varım o zaman? Neden yaşıyorum? Sonunda ne olacak? Biliyorum daha fazla acı çekeceğim, çok canım yanacak. Direnmenin anlamı ne? Direnme yüreğim çek git!

Boşluk büyüyor önüne geçemiyorum, kimse anlamıyor, kimse dinlemiyor çünkü. Birileri beni sevsin diye uğraşmaktan, taviz vermekten, ezilmekten, böcek gibi görülmekten bıktım artık yeter, çek git yüreğim!

Gövdem yanıyor, ızdırap çekiyorum, tükenmişlik öyle ağır ki kaldıramıyorum artık. İçimi duvarlara dökmekten bıktım, bi dinleyen, bi anlayan olmalı ama yok, olmayacakta. Çekip gitmek gerek, yok olmak gerek, kaybettiğimi kabul edecek kadar güçlüyüm aslında ama hepsi bu kadar.

Zamanı geldiğinde elveda demenin, sadece elveda demeli uzatmanın alemi yok,  umutları tükenince ölürmüş insan,

Bitti ve ben öldüm

Geriye söylenecek bir şeyde kalmadı zaten

Bu yazdıklarımı umursayacak bile kimsem yoksa

ELVEDA

YAŞANMAMIŞLIKLARIMLA BEN GİDİYORUZ

Benden geriye kalan üç boyutlu görüntüm ve üzerine geçirilmiş maskem, onunla idare edin, ya da ne biliyim nasıl isterseniz işte

Umurumda değil, artık ben YOKUM

ÖLDÜM VE GÖMÜLMEYİ BEKLİYORUM

17/05/2006

yalnızlığın şerefine

yangın yerinde

canım yanıyor anne öp beni

yak beni anne

küllerimi yüzüne sür

ne güzeldi çocuktum

büyüdüm şimdi içim boş

sat beni anne

ölüme sat beni

toprak bassın bağrına

sen ağlama

git buralardan anne

benim olmadığım yerde üzerler seni

ben gidiyorum

sende durma

acıttılar canımı

çok yalnızım anne

okşa saçımı sev beni

senden başka sevenim olmadı

kıydılar oğluna

ezip geçtiler

affet onları anne

kötülüğü erdem sandılar

kışları yağmur

bilmediler, bilemediler

ayı güneş sanıp yandılar

ben de yanıyorum

söndür beni anne

üşüyorum anne sar beni

ağır geldi hayat

çürüdüm yavaş yavaş

önce umutlarım bitti

duramadım ayakta yıkıldım

öldüm anne

öldüm anne

götür buralardan

bilinmedik bir yere

GÖM BENİ ANNE

17/05/2006

gerçek sahibime

anneme